Dankbaarheid

Welcome back :)

Het is even stil geweest vanwege de vakantie, maar Jen is back in town zullen we maar zeggen..
Het gaat naar omstandigheden wel oke en nog steeds wel de goede kant op. Dus ik heb gelukkig niet echt iets negatiefs te melden (ja ik weet het ben niet vaak positief hihi)

Vandaag na een week weer een EMDR sessie gehad bij de psych en man wat kunnen sommige puzzelstukjes hard neervallen als je eenmaal weet waar ze horen.. Ik zag ook best wel weer op tegen deze sessie omdat we een bepaalde periode in mijn leven gingen behandelen die ik het liefste totaal van de kaart veeg maar waar ik Echt over moest praten en mijn gevoelens en gedachten erover moest ombuigen naar een positief beeld waarin mijn verlatingsangst ook geen rol meer speelt.

We beginnen een EMDR sessie altijd met het oprakelen of althans proberen het negatieve/pijnlijke beeld weer voor me te halen, daarbij dan ook mijn emoties die ik toen heel sterk had bij dat specifieke beeld. Vervolgens voert mijn therapeut dan de EMDR uit, (hoe dat gaat kun je hier zien: https://www.psychosenet.nl/video/hoe-werkt-emdr/) Ik weet het het ziet er heel vreemd uit maar ik kan zeggen het doet echt heel veel. Ik ben erachter gekomen dat je onderbewustzijn ook heel erg diep en ver weg kan zitten waardoor je bepaalde gevoelens, emoties, gebeurtenissen het liefste vergeet of ze bewust niet wil beleven terwijl ze er wel blijven zitten.

Maar goed ik dwaal af.... Ze startte met de EMDR en gelijk BOEM daar kwam gelijk het beeld waar ik veel angst voor had om deze weer voor me te zien als een soort film. (details vertel ik hier niet)
Tussendoor stopt ze dan en vraagt me wat ik zie en voel, dit gaat bijna altijd gepaard met heftige emoties. Dit keer raakte ik eigenlijk mezelf in 1 keer op het juiste punt.. En wat ik nu ga zeggen klinkt misschien heel bizar, ineens voelde ik een onwijze dankbaarheid naar de personen in kwestie die in dat beeld voorkwamen. En kwam er besef, iets wat ik niet had verwacht aangezien ik me altijd heel erg gekwetst heb gevoeld in dit specifieke moment. Heel langzaam vertrok de pijn ineens die ik al een aantal jaar bij me draag vanwege dit moment.
Kortom op 1 of andere manier ben ik de mensen waar het om gaat dankbaar voor het feit dat ze nog in mijn leven zijn of zijn teruggekomen, en dat ik de angst om in de steek gelaten te worden los moet laten omdat ik er blijkbaar wel toe doe om een rol te blijven spelen in het leven van bepaalde mensen.

Ik ben nog niet helemaal op een punt dat ik deze angst helemaal los kan laten, maar ik denk op dit moment dat ik er wel mee kan leren leven dat sommige gebeurtenissen nou eenmaal zo zijn gegaan zoals ze zijn gegaan en dat die dingen vaak met een reden gebeuren. Of dat nou positief of negatieve redenen zijn dat maakt niet uit.
Ik zeg maar zo het komt wel goed maar het vergt helaas heel veel energie om te komen op een punt dat je dingen gewoon accepteert zoals ze zijn (althans voor mij dan)

Heel lief dat je weer kwam lezen, bedankt daarvoor! Voelt goed om te weten dat er toch mensen zijn die me op de achtergrond toch een beetje in de gaten houden ;)

X J