En ineens is daar een helder moment..

Hi lief dat je weer even komt lezen..

Ik ben alweer bijna klaar met mijn wekelijkse therapie, althans de zware sessies dan. En weet je eigenlijk zou ik daar heel erg blij om moeten zijn maar het voelt wel vreemd als ik eerlijk ben.
Vreemd in de zin van mijn uitlaatklep (de buitenstaander) valt straks weg en wat dan?

Zelf denk ik en verwacht ik dat ik zelf sterk genoeg ben om verder te herstellen dus het zal waarschijnlijk alleen gewenning zijn straks.
Ik ben er nu ook wel achter dat ik het mezelf soms gewoonlijk moeilijk maak en dan met name mezelf willen verplaatsen in de toekomst, wat als dit of wat als dat? Volgens mijn therapeut is het helemaal niet goed om dat willen weten of me daar uberhaubt mee bezig te houden. Dit levert die vreselijke tweestrijd en veel stress op in mijn leven. Stress die ik niet meer wil. Tja en wat moet je dan doen?...... Loslaten....... Makkelijk gezegd he?

Mijn verleden en eigenlijk alles wat ik heb meegemaakt heeft een definitieve plek gekregen maar ben dingen ook zeker anders gaan bekijken.. Positiever...Realistischer... Alleen moet ik leren om bij mezelf te blijven en bepaalde angsten soort van uit te schakelen, aangezien die angsten 9 van 10 keer te maken hebben met een bepaald toekomst beeld waar ik toch (nog) niks aan kan veranderen..
6 maanden geleden toen ik ziek werd erkende ik nog niet hoe het is om PTSS te hebben, 3 maanden later in januari kreeg ik suïcidale gedachten en zag ik niet in waarom ik nog op deze aarde rondloop.. Gelukkig is er bij mij op tijd ingegrepen en zijn die gedachten snel weer uit mijn hoofd gehaald door de hulpverlening, maar het kunnen dealen met mijn eigen gedrag en angsten (vaak om niks) blijft nog wel een puntje...

Zo heb ik bijvoorbeeld ook heel goed kunnen zien wie mijn echte vrienden zijn of mensen die om mij geven.. Ik zal nooit een kwaad woord over iemand spreken maar bij veel mensen die ik in mijn leven had toen ik nog in de randstad woonde is het mij nu wel duidelijk dat ik niet belangrijk ben, althans niet belangrijk genoeg om contact mee te blijven houden.. En dat is helemaal oke natuurlijk! Ieder zijn ding en keuzes.. Maar dat gaf mij wel het besef dat ik misschien Te sociaal ben en Te makkelijk om mensen in mijn leven te betrekken, dus is dat weer een les waarvan ik zeker geleerd heb de afgelopen maanden. Ik heb vandaag bij therapie daarom ook geleerd (en ja dat kan in een uur zeker wel) ik kies voor mezelf! ik kies voor mijn geluk! Ik koester de vriendschappen die ik nog wel heb! En om vooral niet te vergeten; Ik ben het zeker wel waard! Die laatste was mijn hulpvraag ook bij de therapeut toen ik eraan begon..

Mijn re-intergratie traject is begonnen inmiddels en ik ben er wel over uit dat het wel weer tijd wordt om iets te gaan doen, hetzij werken of een studie.. Dan kan ik mezelf daarop storten en me minder bezig houden met angsten die onnodig zijn.

Sorry voor mijn beetje klaagzang hier maar ja ik schrijf ook niet voor niks he ;)

Thanks voor het lezen weer.. Tot snel!

 X J