Tussenstand
Hi ben ik weer na een tijdje niet te hebben geblogd..
Zoals ik in mijn vorige schreef heb ik een terugval gehad, en kon na mijn vakantie weer direct terug naar mijn therapeut.
Gelukkig kon dat ook gelijk weer in gang gezet worden, echter is het deze keer wel even een ander verhaal. Ik begin even bij het einde van mijn laatste blog.
Begin augustus moest ik voor een eerstejaars ziektewet beoordeling naar het UWV en was daar zo onwijs nerveus voor. Hubby ging mee en ik had zoiets we gaan het zien wat deze man ervan vind allemaal en liet het eigenlijk een beetje over me heen komen.
De beste man had helemaal geen medische gegevens van mij, en dus was ik blij dat ik alles had opgevraagd bij mijn huisarts en mijn therapeut een brief had laten schrijven met haar diagnose.
Uiteraard was hij daar heel blij mee want zo zag hij al vrij snel dat ik nog niet in staat ben om te gaan werken maar eerst mijn therapie moet volgen om te zien of ik dan weer een beetje een levensritme kan gaan oppakken.
Hij wist natuurlijk zelf heel goed wat de term complexe PTSS en een zware depressie precies inhoudt maar om hem een beeld te geven had ik een aantal van mijn te verwerken trauma's voor hem opgeschreven. Na het lezen hiervan was het voor hem direct duidelijk dat ik vooral moet doorgaan met mijn therapie en wellicht meer hulp nodig heb dan wat de huisarts en derden denken.
Nou daar was ik zelf ook al achter na een aantal gesprekken met de huisarts dus deze is daarom inmiddels ook ingeschakeld. Maar aangezien heel NL te kampen heeft met wachtlijsten blijf ik in de tussentijd bij mijn huidige therapeut komen tot ik aan de beurt ben in november. Hij gaf aan mij over een half jaar terug te willen zien. Eenmaal buiten liet ik mijn tranen de vrije loop, zenuwen en angst werden gewoon even teveel. En daarom was ik ook blij dat hubby meegegaan was.
De UWV arts, de bedrijfsarts, mijn therapeut, psycholoog en de huisarts zijn in een jaar tijd zowat mijn enige sociale contact geweest die ik ken. Soms ook wel mijn Echte vrienden natuurlijk die me appen of bellen of gezellig een bezoekje brengen, en dat voelt voor mij zo onwijs goed. Van hun krijg ik begrip, ondanks ze eigenlijk niet eens inhoudelijk weten wat ik nou precies heb. Ik kan alleen maar zeggen tegen degene (en zij weten wel wie ik bedoel) Thanks! Zonder jullie steun red ik het zo en zo niet. Maar ik ben mezelf zo hard tegengekomen als het gaat om begrip krijgen van mensen in mijn omgeving. Want men denkt al heel snel je mankeert lichamelijk toch niks dus je kan gewoon werken. Ik zie nu gewoon in dat ik veel te goed ben geweest voor deze wereld om het maar zo te zeggen. Alleen van mijn Facebook page heb ik al 38 mensen verwijderd, en waarom? Niet omdat ze me geen aandacht gaven maar gewoonweg omdat ik altijd voor ze klaar gestaan heb zonder er ooit maar 1 ding voor terug te vragen, ookal werd me niks gevraagd ik hielp altijd. En nu dat ik al een jaar thuis zit en dit allemaal meemaak hoorde ik ze niet.
Voorheen vond ik dat normaal maar sinds kort niet meer, en kies ik voor mezelf en ga ik door met de mensen die Echt vrienden zijn.
En hier zeg ik niet mee dat mensen altijd maar voor me klaar moeten staan maar dit verkeer hoort van 2 kanten te komen en niet in eenrichtingsverkeer te circuleren. Dus heel jammer maar helaas. Dat boek is dus dicht en ga ik door met mijn leven.
Nog iets waar ik tegenwoordig niet meer tegen kan is negatieve mensen. Ik kreeg bij mijn oude werkgever altijd te horen ''Jen je bent negatief, Jen je doet negatief'' Klopt want ik zat al jaren niet goed in mijn vel, ongemerkt weliswaar want dat komt er nu allemaal uit. Maar goed maakt niet uit.
Zodra er nu iemand in mijn omgeving in een gesprek heel negatief praat of doet gaan mijn haren rechtovereind staan. Ik kan daar niet mee omgaan. Dus ik vermijd dat soort gesprekken dan ook gewoon, zelfde als drukke omgevingen. Dat is ook zoiets waar ik niet meer tegen kan. En als ik dan wel in een drukke omgeving ben wordt ik juist super rustig tegenwoordig.
Dus ben ik een ''andere'' Jen geworden door alles wat ik meemaak en ervaar tijdens deze ''ziekte'' daar zeg ik alleen maar volmondig JA op.
Ik probeer ondanks alles meer te genieten van de kleinste dingen, waardeer dingen ook veel sneller. Hou me vast aan de liefde die ik krijg van mensen om me heen, en push mezelf om weer een beetje dingen buiten de deur dingen te ondernemen. Ben nu vrijwilliger geworden op de bso om elke week een middag te komen koken voor de kids en doe dit met veel plezier. En daarnaast help ik mee in de keuken van een lunchroom vlakbij huis waar ik in een super leuk en lief team verwelkomt ben alsof ik daar echt thuis hoor.
Dus tussen de traantjes die zich nog regelmatig laten zien, en de slechte nachten die ik helaas nog heb doe ik gelukkig weer wat leuke dingen. Althans echte Jen dingen :)
Begin november gaat de specialistische hulp zich buigen over mijn case en dan kunnen we pas echt zeggen wat er nou precies aan de hand is en wat het belangrijkste is hoe kan ik hiermee geholpen worden zodat ik het niet weg hoef te stoppen maar zodat ik het allemaal kan verwerken en weer een leuk leventje kan lijden zonder verdriet over de zaken die ik heb meegemaakt.
Kortom deze ''POSITIEVE'' Jen komt hier doorheen, en misschien nog wel beter als ooit tevoren want daar vecht ik voor.
Lieverds Thanks voor het lezen weer!
X J
Zoals ik in mijn vorige schreef heb ik een terugval gehad, en kon na mijn vakantie weer direct terug naar mijn therapeut.
Gelukkig kon dat ook gelijk weer in gang gezet worden, echter is het deze keer wel even een ander verhaal. Ik begin even bij het einde van mijn laatste blog.
Begin augustus moest ik voor een eerstejaars ziektewet beoordeling naar het UWV en was daar zo onwijs nerveus voor. Hubby ging mee en ik had zoiets we gaan het zien wat deze man ervan vind allemaal en liet het eigenlijk een beetje over me heen komen.
De beste man had helemaal geen medische gegevens van mij, en dus was ik blij dat ik alles had opgevraagd bij mijn huisarts en mijn therapeut een brief had laten schrijven met haar diagnose.
Uiteraard was hij daar heel blij mee want zo zag hij al vrij snel dat ik nog niet in staat ben om te gaan werken maar eerst mijn therapie moet volgen om te zien of ik dan weer een beetje een levensritme kan gaan oppakken.
Hij wist natuurlijk zelf heel goed wat de term complexe PTSS en een zware depressie precies inhoudt maar om hem een beeld te geven had ik een aantal van mijn te verwerken trauma's voor hem opgeschreven. Na het lezen hiervan was het voor hem direct duidelijk dat ik vooral moet doorgaan met mijn therapie en wellicht meer hulp nodig heb dan wat de huisarts en derden denken.
Nou daar was ik zelf ook al achter na een aantal gesprekken met de huisarts dus deze is daarom inmiddels ook ingeschakeld. Maar aangezien heel NL te kampen heeft met wachtlijsten blijf ik in de tussentijd bij mijn huidige therapeut komen tot ik aan de beurt ben in november. Hij gaf aan mij over een half jaar terug te willen zien. Eenmaal buiten liet ik mijn tranen de vrije loop, zenuwen en angst werden gewoon even teveel. En daarom was ik ook blij dat hubby meegegaan was.
De UWV arts, de bedrijfsarts, mijn therapeut, psycholoog en de huisarts zijn in een jaar tijd zowat mijn enige sociale contact geweest die ik ken. Soms ook wel mijn Echte vrienden natuurlijk die me appen of bellen of gezellig een bezoekje brengen, en dat voelt voor mij zo onwijs goed. Van hun krijg ik begrip, ondanks ze eigenlijk niet eens inhoudelijk weten wat ik nou precies heb. Ik kan alleen maar zeggen tegen degene (en zij weten wel wie ik bedoel) Thanks! Zonder jullie steun red ik het zo en zo niet. Maar ik ben mezelf zo hard tegengekomen als het gaat om begrip krijgen van mensen in mijn omgeving. Want men denkt al heel snel je mankeert lichamelijk toch niks dus je kan gewoon werken. Ik zie nu gewoon in dat ik veel te goed ben geweest voor deze wereld om het maar zo te zeggen. Alleen van mijn Facebook page heb ik al 38 mensen verwijderd, en waarom? Niet omdat ze me geen aandacht gaven maar gewoonweg omdat ik altijd voor ze klaar gestaan heb zonder er ooit maar 1 ding voor terug te vragen, ookal werd me niks gevraagd ik hielp altijd. En nu dat ik al een jaar thuis zit en dit allemaal meemaak hoorde ik ze niet.
Voorheen vond ik dat normaal maar sinds kort niet meer, en kies ik voor mezelf en ga ik door met de mensen die Echt vrienden zijn.
En hier zeg ik niet mee dat mensen altijd maar voor me klaar moeten staan maar dit verkeer hoort van 2 kanten te komen en niet in eenrichtingsverkeer te circuleren. Dus heel jammer maar helaas. Dat boek is dus dicht en ga ik door met mijn leven.
Nog iets waar ik tegenwoordig niet meer tegen kan is negatieve mensen. Ik kreeg bij mijn oude werkgever altijd te horen ''Jen je bent negatief, Jen je doet negatief'' Klopt want ik zat al jaren niet goed in mijn vel, ongemerkt weliswaar want dat komt er nu allemaal uit. Maar goed maakt niet uit.
Zodra er nu iemand in mijn omgeving in een gesprek heel negatief praat of doet gaan mijn haren rechtovereind staan. Ik kan daar niet mee omgaan. Dus ik vermijd dat soort gesprekken dan ook gewoon, zelfde als drukke omgevingen. Dat is ook zoiets waar ik niet meer tegen kan. En als ik dan wel in een drukke omgeving ben wordt ik juist super rustig tegenwoordig.
Dus ben ik een ''andere'' Jen geworden door alles wat ik meemaak en ervaar tijdens deze ''ziekte'' daar zeg ik alleen maar volmondig JA op.
Ik probeer ondanks alles meer te genieten van de kleinste dingen, waardeer dingen ook veel sneller. Hou me vast aan de liefde die ik krijg van mensen om me heen, en push mezelf om weer een beetje dingen buiten de deur dingen te ondernemen. Ben nu vrijwilliger geworden op de bso om elke week een middag te komen koken voor de kids en doe dit met veel plezier. En daarnaast help ik mee in de keuken van een lunchroom vlakbij huis waar ik in een super leuk en lief team verwelkomt ben alsof ik daar echt thuis hoor.
Dus tussen de traantjes die zich nog regelmatig laten zien, en de slechte nachten die ik helaas nog heb doe ik gelukkig weer wat leuke dingen. Althans echte Jen dingen :)
Begin november gaat de specialistische hulp zich buigen over mijn case en dan kunnen we pas echt zeggen wat er nou precies aan de hand is en wat het belangrijkste is hoe kan ik hiermee geholpen worden zodat ik het niet weg hoef te stoppen maar zodat ik het allemaal kan verwerken en weer een leuk leventje kan lijden zonder verdriet over de zaken die ik heb meegemaakt.
Kortom deze ''POSITIEVE'' Jen komt hier doorheen, en misschien nog wel beter als ooit tevoren want daar vecht ik voor.
Lieverds Thanks voor het lezen weer!
X J
Reacties
Een reactie posten