Mijn slome treintje...

Hi....
Lief dat je weer even komt lezen..

Er is de laatste tijd eigenlijk niet zo heel veel gebeurd, wel ben ik inmiddels gestopt bij mijn basis GGZ therapeut en heb net 2 intake gesprekken bij Specialistische GGZ achter de rug.
Hier is nu een behandelplan opgesteld waarmee zij denken mij te kunnen helpen alles te verwerken uit mijn verleden maar ook zeker hoe ze mij een andere kijk op mijn leven kunnen geven.
Zo heb ik al heel wat besef gekregen van bepaalde gebeurtenissen in mijn verleden die ik eerst wegstopte of niet begreep en er daarom nooit over gesproken heb.

Ik heb nog een redelijk lange weg te gaan, een traject die ook zeker niet makkelijk gaat zijn maar ik verplicht mezelf om overeind te blijven en dit gevecht weer aan te gaan met mezelf en mijn verleden. Ik heb al wel iets meer rust in mijn hoofd gekregen nu alleen neemt de spier spanning weer enorm toe. (onverklaarbaar maar goed) Ik kan ook wel zeggen dat door de stress en spanning mijn hele lijf al een jaar een enorme zooi is van binnen.

In de komende therapie ga ik o.a. leren grenzen te stellen. Grenzen die ik nu totaal niet heb en soms mezelf daarmee ook echt veel pijn doe door alles maar te accepteren van anderen om het maar even zo te zeggen.
Ik probeer dat nu ook al een beetje te doen maar dat gaat me niet echt makkelijk af, omdat dan mijn verlatingsangst weer toe neemt. En weet je waarschijnlijk zul je nu denken ach joh als men vertrekt uit je leven zijn ze het niet waard of zoiets dergelijks maar voor mij is dat heel anders. Ik ga hier niet in detail vertellen wat ik meegemaakt heb natuurlijk (zijn een aantal mensen die het wel weten) maar kort gezegd ik heb dat Te veel meegemaakt vroeger waardoor mijn angst om ''alleen'' achter te blijven heel groot is. Nogmaals het klinkt misschien heel wazig maar ik kan dat moeilijk uitleggen.

Dus met cognitieve gedragstherapie gaan ze mij leren grenzen te stellen, maar zeker ook proberen mij een andere kijk op de wereld te geven. Daarnaast krijg ik weer meerdere EMDR sessies om mijn trauma's te verwerken en hopelijk nu ook voorgoed.
Het vervelende is ook gewoon dat mijn hoofd van alles wil, zoals voorzichtig weer gaan werken of een opleiding gaan doen (zit te denken aan Pedagogie) Maar om mezelf zover te krijgen om daadwerkelijk die stap te zetten das vragen om energie die ik gewoon domweg niet heb. Ik slaap nog steeds heel slecht, en overdag probeer ik mezelf zoveel mogelijk bezig te houden met o.a. helpen op de BSO of op school, koken, lezen, schrijven etc. Maar dat doe ik alleen maar zodat ik niet de hele dag lig te slapen overdag, terwijl mijn lijf daar wel naar snakt. Dus die continue strijd met mezelf is doodvermoeiend maar toch strijd ik hem elke dag weer.

Ik moet wel zeggen dat ik zo ontzettend blij ben met de band die ik nu echt heb met mijn zoontje. Hij komt nu veel meer bij me, wil graag knuffelen en bij me zitten enzo. Was daarvoor ook wel maar toch trok hij altijd meer naar zijn vader.
Ik geniet gewoon elke dag weer van hem als ik zie hoe hij zich ontwikkeld in deze wereld. En dat hij mij daarin betrekt is het mooiste geschenk wat ik me kan wensen. Hij leert nu lezen en rekenen op school en als hij me dan een boekje probeert voor te lezen komen bij mij gewoon de tranen tevoorschijn omdat ik zo trots op hem ben. Hij is enorm gegroeid in alles sinds we verhuist zijn en hij is eigenlijk het enige wat mij Echt overeind houdt. Voor hem ga ik door.. Maar ik denk dat elke moeder ergens wel de kracht heeft om door te gaan en te vechten voor je kind ongeacht wat jouw eigen gevoelens of verdriet ook is of mag zijn.

Dus mijn slome treintje rijdt nog steeds heel rustig door maar zolang ik alle negativiteit kan bannen voel ik me al een stukje beter, hoe ego dat ook mag klinken.. Maar ik heb besloten dat het ''ME TIME'' is.. En vecht mijn eigen battles nu. En natuurlijk vertrouw ik erop dat er ooit een einde komt aan mijn vervelende treinreis en dat ik weer net zoals ieder ander kan genieten van mijn leven.

Ik zou zeggen wordt vervolgd ;)

Thanks voor het lezen weer..

Liefs X J