Een enorm verlies

Hi ik heb lang niet meer geschreven omdat ik nogal wat meegemaakt heb de afgelopen tijd en nog steeds erg veel meemaak momenteel.

Afgelopen 14 augustus gaven wij een feestje thuis omdat En onze zoon jarig geweest was en wij op 26 augustus 10 jaar getrouwd zijn. Het was heel erg gezellig met een aantal lieve mensen in onze tuin genoten van de BBQ en een lekker muziekje etc.
Mijn moeder was er ook samen met een nicht van mij en ik zag al aan mijn moeder dat ze zich niet lekker voelde en dat ze veel pijn had in haar onderrug.
Nu had ze dat wel vaker omdat ze een paar jaar terug gevallen is en haar staartbeentje gebroken heeft. Maar ze at ook bijna niets en was op een bepaald moment zo moe dat ze op mijn bank binnen ging liggen. Iedereen zei ook steeds Jen wat ziet je moeder er slecht uit wat is er aan de hand? Ik wist niet echt wat er verder was maar had het best druk met alles regelen voor mijn gasten dus ik liet haar lekker liggen op de bank.
Verder was de dag heel gezellig en ging ze aan het einde van de dag weer naar huis met een taxi.

Die pijn bleef ze een paar weken voelen en het ging eigenlijk maar niet beter, daarom ging ze naar de huisarts om te laten nakijken wat er was. Nou mevrouw uw suiker is te hoog dus we gaan uw op een dieet zetten en dan zal die pijn ook wel minder worden werd er gezegd.. Ik zette natuurlijk gelijk mijn ?? daarbij maar goed hij is de dokter dus hij zal het wel weten dacht ik. Mijn moeder dacht ook dat het gewoon een verrekt spiertje was ofzo en bestede er verder niet veel aandacht aan, behalve dat ze pijnstilling begon te gebruiken en dat haar eetlust steeds minder en minder werd.
Toch bleef ze het aangeven dat ze pijn had, maar de huisarts deed helemaal niks, tot 12 september aanbrak. Ze trok de pijn echt niet meer en samen met mijn nicht belde ze 112. Ze besloten haar mee te nemen naar het ziekenhuis waar ze 1,5 week vervolgens gelegen heeft. 

Uit de eerste onderzoeken bleek dat mijn moeder haar grootste angst uitgekomen was. Ze had kanker.. Lymfklierkanker werd ontdekt en er werden ''uitzaaiingen'' gezien op haar bijnieren en linker nier (de plek waar ze dus pijn had al die tijd)
Dagen gingen voorbij tot we eindelijk van een Hematoloog te horen kregen wat ze nou precies heeft. Ik dacht gelijk het ergste natuurlijk maar zij wist ons te vertellen dat ondanks de snel groeiende vorm van kanker die ze heeft er toch met chemo een kans van 70% is dat ze volledig kan genezen. Mogelijk ook omdat ze er snel bij waren. Dan valt er een last van je schouders natuurlijk.
Maar na dat gesprek werd ze ontslagen uit het ziekenhuis om thuis nog verder aan te sterken voor haar chemo, weliswaar met veel thuiszorg etc maar ze wilde graag in haar eigen omgeving zijn.
Dat is om precies te zijn 4 dagen redelijk gegaan, tot ik s'morgens om 6 uur werd gebeld door de thuiszorg dat mijn moeder niet open deed.. Nou ik kan je vertellen dat je dan echt met hartkloppingen en angst in bed ligt zeg maar..
Ze belde bij de buurman aan en hij gaf de sleutel aan de thuiszorg, en mijn grootste angst was uitgekomen.. Ze lag op de keukenvloer! :( ze was in de nacht gaan lopen om iets te eten te pakken en toen viel ze en kon niet meer overeind komen. De thuiszorg belde direct 112 en weer werd ze meegenomen met een opname als gevolg. 

Ze was ook erg verward en wist niet waar ze was of wie ik was.. Ik was de zaterdag voor haar val nog bij haar geweest (de dag erna viel ze dus) En ik zou woensdag weer naar het ziekenhuis gaan om te zien hoe ze haar eerste chemo had doorstaan.
Maar ik werd woensdag ochtend gebeld dat het wel fijn zou zijn als wij zsm konden komen want mama had een bacterie opgelopen en moest mogelijk tijdelijk naar de IC gebracht worden. Dit bracht risico's met zich mee omdat ze haar op de IC geen chemo kunnen geven. Dus wilde ze het behandelplan met ons persoonlijk bespreken.
Ergens wist ik dat dit niet goed af zou lopen als je zo'n telefoontje krijgt. Maar vanwege de afstand vond de arts dat ze het niet telefonisch moesten melden denk ik.

Ik kwam om 14 uur aan in het ziekenhuis, en de arts kwam ons gelijk op de hoogte stellen. Mama was weer erg onrustig tot ze op een moment mijn zoontje binnen zag komen.. Een lach die ik nooit meer vergeet kwam tevoorschijn.
De arts vertelde ons daarna dat ze niks meer voor haar konden doen en dat ze de aankomende uren in de gaten zouden houden wat er zou gebeuren. Knapt ze op of gaat ze toch achteruit..
een goed uur later kwam de arts weer kijken maar constateerde dat ze heel hard achteruit ging, en dat ik de familie moest gaan inlichten want dit zou een kwestie van uren worden dat ze ging overlijden...
Helemaal totaal in paniek en tranen belde ik mijn nicht en zij belde de rest. Iedereen kwam als een gek naar het ziekenhuis zodat ze haar nog in leven konden zien. 

En op het moment dat ik heel even buiten frisse lucht aan het happen was belde mijn nicht die bij mama was naar mij Jen kom NU naar boven want het gaat niet goed..
Ik kom boven in haar kamer.. Mama keek me aan en ik zie haar zo haar laatste adem uitblazen...
Mijn hele wereld is ingestort.. Ik heb gewoon geen ouders meer.. Mijn mooie lieve moeder is er niet meer... In een tijd van nog geen 4 weken was ik haar kwijt.. En ik heb geen idee hoe ik verder moet... Zonder haar.. Ik heb werkelijk geen idee...

Rest in peace my dear mom.. Je zit voor altijd in mijn hart en ik zal je nooit vergeten! Ik hoop dat je daarboven een mooie plek gevonden hebt en ons beschermt met jouw warmte, liefde en zorgzaamheid die we altijd van jouw kregen.. Mama ik mis je zo ontzettend... 

Thanks voor het lezen weer.. En ik hoop dat ik de aankomende tijd de kracht heb om meer te bloggen..

X Jen