Overeind blijven...

Hi lief dat je weer komt lezen... 

Ik heb sinds het overlijden van mijn moeder echt een overlevingsmechanisme aangezet op een bepaalde manier. En ik zoek elke dag weer een manier om overeind te blijven. Maar ik kan je zeggen dat dat echt niet makkelijk is, ik heb nog zoveel te doen en te regelen dat ik gewoon geen tijd krijg om te rouwen en mijn belofte aan mijn moeder waar te maken.

Toen ze op die bewuste dag langzaam naar het einde ging ben ik even naast haar gaan zitten toen iedereen even uit de kamer was, en ik vergeet dit moment nooit meer. Ik ging naast haar zitten en pakte haar hand vol met infuus draadjes vast, ze kon niet veel meer zeggen maar ze kneep mijn hand stevig vast en keek mij aan. Het leek net alsof we een heel gesprek voerde terwijl er niets gezegd werd.
Ze liet mij op die manier echt voelen dat ze van mij hield, klinkt raar dat weet ik maar mijn moeder was geen moeder die dat ook echt zei of het liet merken. Ik heb nooit getwijfeld aan haar moederliefde voor mij hoor maar ik voelde het op dat moment pas echt zeg maar. Als je haar gekend hebt dan weet je wel wat ik hiermee bedoel.
Ze bleef naar mij staren, en ik vertelde dingen (die ik zo ga noemen) waardoor ik haar een gerust gevoel gaf en waarvan ik denk dat ze daarom losgelaten heeft en gegaan is.
Ik zei tegen haar: Mama je bent de meest bijzondere en zorgzame moeder die elk kind eigenlijk zou moeten hebben, ik vergeef je voor alles. Maar wat ik je vooral wil zeggen is dat ik Maxim een goed leven ga geven, ik ga alles doen wat in mijn macht ligt om hem een goede toekomst te geven mama. Waak over hem alsjeblieft en ik doe mijn best om sterk te blijven en door te gaan met jou in mijn hart. Je hebt echt genoeg gevochten in je leven maar deze strijd is sterker vrees ik mam.. Het is goed zo.. Ik hou van jouw mam…  En het is echt niet gelogen als ik je vertel dat ze huilde en echt kneep in mijn hand. Ik verliet de kamer heel even en toen ik terugkwam leek het net alsof ze mij zocht met haar ogen, ze keek me bijna aan en blies haar laatste adem uit.

Ik heb in die paar weken een moeder gezien en gevoeld die ik nog nooit zo gevoeld had. Wel op een afstandje gezien heb in mijn leven natuurlijk maar echt het gevoel gaf ze mij pas in de laatste weken. Hoe komt dat denk je nu misschien ze was altijd goed voor je.. Ja dat klopt dat was ze zeker ook, ze heeft veel voor mij gedaan en ik kon altijd op haar rekenen. Maar het echte moeder gevoel van bv een knuffel of zoiets dergelijks gaf ze mij niet. Ik miste dat ook nooit omdat ik wist dat ze zo niet in elkaar zat. Maar door dat ze mij dat gevoel ineens wel gaf in die laatste weken, is mijn hart nu gebroken. Gebroken om het feit dat ik nu weet hoe het voelt maar er niets meer mee kan. Ze is er niet meer.. Ze heeft een heel groot gat achtergelaten. Ook al ben ik ergens ook blij dat ze verder geen lijdensweg heeft gehad en nu ook geen pijn meer heeft. En ondanks ik wel mensen om mij heen heb die mij steunen voel ik mij zo onwijs eenzaam. Alleen en achtergelaten...

We hebben vorige week alles geregeld om een mooi graf voor haar te laten maken. Dit gaf mij aan de ene kant echt voldoening, wetende dat ik echt iets uitgekozen heb wat bij haar past en dat ik de belofte aan haar om een mooie plek voor Maxim te creëren zodat hij Nani kan bezoeken wanneer hij dat wil waargemaakt heb. Het duurt nog bijna 6 maanden voordat de steen klaar is maar dan weten we wel dat we in het voorjaar een plekje hebben waar we even bij haar kunnen zijn.
De plek is rustig en vredig maar vooral mooi groenrijk met waterpartijen enzo. Kortom een plekje die ze echt verdiend.

Haar huisje begint telkens leger en leger te raken en vooral dat is iets waar ik veel moeite mee heb. Om de plek waar ze 26 jaar gewoond heeft ineens leeg te moeten maken, ze was zo blij en trots op haar huisje. Allemaal nieuwe meubeltjes etc. Dus echt met een lach en een traan halen we alles eruit. Ik moet de sleutels op mijn verjaardag inleveren dus dat gaat ook echt een verjaardag van niks worden dat weet ik al wel.
Met alles wat ik daar aanraak voel ik haar, haar geurtje ruik ik in alles en vooral dat laatste is mijn trigger om in huilen uit te barsten. Geur doet heel veel met me merk ik nu.
Maar ondanks het verdriet om alles voel ik gewoon dat ze naast mij staat en loopt en mij de steun en kracht geeft om dus overeind te blijven…

Thanks voor het lezen weer..

X J