Draad opakken....

Hey lief dat je er weer bent...

Dat zijn de woorden die mensen zo makkelijk kunnen uitspreken die niet in mijn schoenen staan of hebben gestaan.
Ik weet dat er meer mensen zijn die geen ouders meer hebben of die een dierbare in het leven verloren zijn, JA dat weet ik nu wel.. En toch is er een maar…
Maar het leven die ik heb gehad gun ik echt niemand, een leven vol zelfstandigheid (op momenten waar ik dat eigenlijk nog niet had moeten zijn) een leven vol zorgen en problemen die telkens weer achter me aan kwamen (wellicht ook een aantal dingen zelf gecreëerd) maar helaas ook veel traumatische ervaringen. Kortom allerlei zaken die er voor hebben gezorgd dat er 3 jaar geleden ineens een knop omging en er ineens een Jen 2.0 tevoorschijn kwam. Sindsdien alle hulp gezocht die ik kon krijgen en dan lijkt alles na die lange tijd weer een beetje op te krabbelen en wat is dan het volgende… Ik verlies zomaar ineens mijn moeder…Er wordt fibromyalgie en artrose gediagnosticeerd…Kreeg te maken met allerlei tegenslagen in het huis van mijn moeder… En dan is daar het welbekende zwarte gat die dan ineens voor je neus verschijnt en waar je gewoon domweg niet omheen gaat maar er gewoon in valt!

Eigenlijk best raar dat je weet dat dat gat ooit gaat komen zodra er wat meer rust in je leven is en je de tijd krijgt om de dingen in te gaan zien die de afgelopen tijd jouw revue gepasseerd zijn maar er dan TOCH invalt….

Ik was vandaag bij mijn psychotherapeut en we hadden het over mijn gevoelens op het moment. Wat ik voel is wel redelijk bekend denk ik (als je mijn vorige blogs gelezen hebt althans) Maar wat zij zei kwam wel even binnen zeg maar. Omdat ik erg eenzame gevoelens heb en dit ook zo uit door soms direct en hard uit een hoek te komen, zomaar ineens heftige emotionele buien hebben met veel tranen, boosheid en noem het allemaal maar op.
Ze luisterde naar mijn verhaal hoe ik op bepaalde situaties in de afgelopen week gereageerd had en het enige wat ze zei je bent bezig om mensen waar je om geeft weg te duwen. Euhm sorry? Ja je duwt mensen weg door te zeggen dat je eenzaam bent of je zo voelt. Als deze mensen, vrienden of kennissen/familie met jouw praten of bij je langs komen doen ze dat niet omdat ze niet om je geven of het ze eigenlijk niet boeit of je überhaupt nog leeft. Dat doen ze omdat ze ‘’meestal’’ omdat ze oprechte interesse in je hebben of je willen steunen als je het moeilijk hebt. En als jij dan zegt ik voel me eenzaam duw je hun weg, want eigenlijk zeg je dus gewoon ik heb niemand die mij een schouder biedt nu ik dat zo hard nodig heb. Maar lieverd die persoon praat dan toch met je of zie ik dat nou verkeerd?

Tja dan ga je wel ineens nadenken..
Ja misschien duw ik mensen ook wel weg, maar dat heb ik altijd gedaan. Ik heb altijd alles zelf en zelfstandig moeten doen. Dus je kunt eigenlijk wel zeggen dat ik nooit geleerd heb om steun te zoeken bij anderen, of gesteund voelen als men voor me staat en letterlijk zegt dat ze er voor me zijn. Dus zoals dat in schematherapie thermen wordt genoemd is mijn beschermer weer flink bezig. Die beschermer gaat voor Jen 2.0 staan en zegt letterlijk tegen haar en tegen de mensen die proberen haar te steunen JIJ KUNT DIT ZELF! ZIJ KAN DIT ZELF!
Nou beschermer ik heb nieuws voor je nee dus….! Ik heb hulp nodig om mijn leven weer op te pakken en ook echt om die hulp en steun te vragen.

Ik kwam na mijn therapie sessie thuis en heb als eerst mijn excuses voor mijn soms vreemde gedrag aangeboden aan manlief. Weliswaar met veel tranen wederom. Hij heeft soms echt veel te verduren van mij, maar als die tranen dan vloeien droogt hij ze wel en krijg ik wel die knuffel die ik nodig heb om mij beschermd te voelen. En dat is hetgeen wat ik niet ken.. Troost.. Ja dat is het juiste woord! Troost is hetgeen wat ik zoek..

Maar goed ik brei weer een einde aan mijn wekelijkse ‘’klaag muur’’ hier op mijn blog.
Lief dat je weer kwam lezen.. Dank je.. betekend veel voor me 😉

X J